Herinnering en vergetelheid
Hoelang blijven de mensen zich ons herinneren? Als we geluk hebben, zeggen sommigen, drie generaties lang. Daarna verdwijnen we onherroepelijk in de vergetelheid van het verleden. De meeste mensen halen de drie generaties echter niet. Er zijn er die twee generaties blijven voortleven, anderen één en sommigen, misschien meer dan we denken, zijn in een mum van tijd vergeten.
Toen de mensen nog verwachtingsvol in de hemel geloofden, was de herinnering aan de overledenen vanzelfsprekend en was de band verleden–heden–toekomst een constante in het leven van elkeen. Maar in onze maatschappij, die door massaliteit wordt gekenmerkt, tellen individuen slechts bij leven. Daarna niet (lang) meer. Wat van ons rest in een maatschappij die heden–en–toekomst stelt boven verleden–heden–toekomst, zal weinig zijn: een naam, een gevleugeld woord, een foto? Wie sprak ook al weer over onze tijd als over de nieuwe middeleeuwen: anoniem, voorbijgaand, broos en vergankelijk…
Gedenken en niet vergeten
Soms hoor je iemand zeggen vanuit een negatieve ervaring van lijden: “Wat is een mens? Niks. Een stukje leven van enkele tientallen jaren en dan is het gedaan. Wie zal over een aantal jaren nog over mij spreken? Dan ben ik al vergeten.” De Bijbel zegt dat wij oneindig kostbaar zijn! Omdat God ons allemaal belangrijk vindt.
Wij zijn ‘kinderen van God’. Deze goddelijke liefde wordt duidelijk in Jezus ‘de goede herder’ die over God spreekt als een ‘Abba’, een lieve vader die ons opwacht en wiens hart uitgaat naar ieder van ons.
Maar ervaren we dat? Of zijn dat mooie illusoire beelden? Als we er ons in geloof door laten raken, dan kunnen deze beelden een levensvisie ontsluiten die ons innerlijk vervult. En die ons er ook toe aanzet om onze overledenen, waaronder onze confraters, niet te vergeten…
Kruisheer Prosper Van den Eynde
Waarom deze inleiding? Per toeval ontdekten we dat confrater Prosper Van den Eynde na drie generaties in het schimmige verleden dreigt te verdwijnen. Drie generaties? Zeg maar gerust, één of twee. Want er is over hem nooit geschreven, tenzij in de verhalen over de samenspraak met andere confraters. Om te verhinderen dat deze geboren Diestenaar helemaal uit het oog verdwijnt, hebben we enkele foto’s opgediept.
Op de eerste foto bemerken we Prosper Van den Eynde met een page in het klooster in Diest. De foto werd gemaakt in 1923.
Prosper werd geboren in Diest op 23 maart 1854. Op 20 september 1874 deed hij de eenvoudige professie in St. Agatha. Hij werd priester gewijd in Luik op 22 april 1878 en werd conventualis in Maaseik, Uden, St. Agatha en Diest. In dat laatste klooster was hij conventualis van september 1897 tot aan zijn dood op 17 maart 1934. Op 20 maart 1923 vierde hij zijn gouden kloosterjubileum, op 22 april 1928 zijn gouden priesterjubileum en op 20 oktober 1933 zijn diamanten kloosterjubileum.
Op de tweede foto zien we hem aan de studeertafel. Werd deze foto genomen in Maaseik, waar hij een korte tijd leraar was en ‘surveillant’? Op de derde foto zien we hem, samen met een familielid(?), bij de Lourdesgrot in Diest.
